سخن سردبیر

سخن سردبیر

چکیده

سال­ها از راه­اندازی رشته­ی آموزش زبان فارسی به غیرفارسی­زبانان می­گذرد. با این اتفاق بی­شک تحولی بسیار شگرف برای علمی شدن آموزش زبان فارسی به وقوع پیوست. در طی این سال­ها دانشجویان بسیاری در این رشته دانش ­آموخته شدند. با وجود این، به­نظر می­رسد پژوهش­هایی که به صورت پایان­نامه در دانشگاه­های گوناگون انجام گرفته، آنچنان که باید و شاید، پاسخ­گوی پرسش­های پژوهشی در این حوزه نبوده است. درحالی­که می­توان اذعان کرد تنها روزنه­ای که برای حل مسائل این حوزه و این رشته وجود دارد، همین واحدهای پایان­نامه است.
همچنین بررسی­ها نشان می­دهد وضعیت­ پایان­نامه­­های کار شده، در رفع کاستی­های یاددهی و یادگیری زبان فارسی به غیرفارسی­زبانان چندان مطلوب نیست. بخشی از این مشکل به این مسئله برمی­گردد که متخصصان و استادان راهنما در مراکز آموزشی که آگاه به مسائل آموزش زبان فارسی باشند انگشت شمارند. همین موضوع باعث شده است دانشجویان این رشته برای یافتن پرسش، مسئله و موضوع در این حوزه و پیمودن روش صحیح پژوهش، از پشتیبانی و راهنمایی لازم برخوردار نباشند. روشن است که تربیت صحیح مدرسان آینده­ی این رشته و انجام پژوهش­هایی که تنها به بایگانی پایان­­نامه­های دانشگاهی سپرده نشود و کاربردی و بدیع باشد، به ارتقای جایگاه این رشته و دانش­آموختگان آن کمک بسزایی خواهد کرد.
 
امیررضا وکیلی ‏فرد
آموزشکاو زبان فارسی

عنوان مقاله [English]

Message from the Editor-in-Chief

چکیده [English]

Many years have passed since the establishment of the “teaching of Persian to non-Persian speakers” major. This development inspired scientific inquiry in the field of teaching Persian language. Over the years, many students have graduated with degrees in this field. However, it seems that theses and dissertations which have dealt with issues in Persian language teaching in various universities have not been able to adequately address the research questions which have been posed in the field. Yet, it should be acknowledged that, rather than disposing of these studies, they should be improved to better address the issues of Persian language teaching.
A survey of the theses and dissertations which addressed issues in Persian language teaching shows that they have not been able to properly solve problems of teaching/learning Persian language. Part of this problem is related to the fact that there are few supervising professors in higher education centers who are familiar with issues in Persian language teaching. Thus, graduate students who fail to secure the support of seasoned professors experience difficulties in selecting research problems and questions and in following through the research process. It is clear that better training of future Persian language teachers and conduction of innovative applied studies which are not destined to university archives could improve the status of the field and its graduates.
 
Amirreza Vakilifard
Editor-in-Chief